"Moja odwaga, moja historia" - Vogue Polska
“Napiszcie o tym, z czego cieszycie się na tyle, że pragniecie o tym powiedzieć głośno”. W przyszłym miesiącu bronię magistra z psychologii. Na studia poszłam od razu po ukończeniu liceum, wtedy naprawdę myślałam, że tak trzeba. Teraz myślę inaczej, choć nie żałuję tej decyzji. W październiku 2016 roku, tuż przed rozpoczęciem zajęć na uczelni, chciałam wydawać się sobie bardzo dorosła. Być może moja dorosłość była odpowiedzią na panoszący się w środku lęk, że oto nadchodzi życie, na które nie jestem gotowa. Mam bardzo wyraźny obraz dziewiętnastoletniej siebie. Stoję w swoim pokoju, w mieszkaniu tuż przy wrocławskim rynku, i patrzę się w swoje odbicie w kamerze. Włosy, które obcięłam po maturze, zdążyły odrosnąć; oczy mam bardziej brązowe niż zazwyczaj, ale to pewnie kwestia jesiennego słońca. Mam na sobie rozwleczony czarny sweter i wąskie spodnie. Wylewają się ze mnie, ni to żal, ni smutek, może po prostu zmęczenie tym, jak jest, rozczarowanie, że nie jest inaczej. Zawód, że nie
