MAŁE METRAŻE - FILM

A więc w końcu się udało.

Po ośmiomiesięcznej żmudnej pracy (nie mówię wcale o maturze, choć ta - dzięki losowi - już za mną) w końcu się udało.

Drodzy Państwo, z wielką dumą przedstawiam Wam projekt "Małe Metraże" - krótką opowieść o ludziach i ich lękach, a także o rodzinach, przyjaciołach, życiu i Beyoncé; projekt, z którym wiązałam wiele nadziei, ale cały czas wątpiłam w jego finalizację; projekt jeden na milion, jeden na miliard, jeden na zylion zylionów, którego powstawanie cały czas stało pod znakiem zapytania, a może nawet wykrzyknienia.

Ale, moi drodzy, w końcu się udało.

Jestem pełna dumy, ale też i podziwu dla ludzi, którzy zgodzili się wziąć udział w "Małych Metrażach". Bo oto pojawia się pewien paradoks: trzeba mieć w sobie wiele odwagi, żeby mówić o swoich lękach.

Za tę odwagę jestem kosmicznie wdzięczna.






(Link poniżej)



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Moja odwaga, moja historia" - Vogue Polska

Obraz
 “Napiszcie o tym, z czego cieszycie się na tyle, że pragniecie o tym powiedzieć głośno”. W przyszłym miesiącu bronię magistra z psychologii. Na studia poszłam od razu po ukończeniu liceum, wtedy naprawdę myślałam, że tak trzeba. Teraz myślę inaczej, choć nie żałuję tej decyzji. W październiku 2016 roku, tuż przed rozpoczęciem zajęć na uczelni, chciałam wydawać się sobie bardzo dorosła. Być może moja dorosłość była odpowiedzią na panoszący się w środku lęk, że oto nadchodzi życie, na które nie jestem gotowa.  Mam bardzo wyraźny obraz dziewiętnastoletniej siebie. Stoję w swoim pokoju, w mieszkaniu tuż przy wrocławskim rynku, i patrzę się w swoje odbicie w kamerze. Włosy, które obcięłam po maturze, zdążyły odrosnąć; oczy mam bardziej brązowe niż zazwyczaj, ale to pewnie kwestia jesiennego słońca. Mam na sobie rozwleczony czarny sweter i wąskie spodnie. Wylewają się ze mnie, ni to żal, ni smutek, może po prostu zmęczenie tym, jak jest, rozczarowanie, że nie jest inaczej. Zawód, że nie
Czytaj więcej

Wszystko/Everything

Obraz
W ciągu ostatniego roku, to znaczy od dnia moich 22 do dnia 23 urodzin, stworzyłam 64 notatki w moim telefonie - dwa z numerami kont, 10 z listami zakupów, 52 o tym, jak się czuję; 5 notatek głosowych, dotyczących głównie tego, o czym chciałabym pisać; 41 (!) notatek pisanych ręcznie, w moim zeszycie toskańskim, notatek najbardziej intymnych, bo tylko jedną przeczytałam na głos. W ciągu ostatniego roku próbowałam, jak zwykle, łuskać momenty warte zapamiętania, takie, które należy kompulsywnie gromadzić. To mi się w życiu bardzo podoba, kompulsywne gromadzenie tego, co czuję, bo prawie zawsze czuję tylko raz.  W ciągu 366 (przestępnych) dni trafił mi się jeden. (Tak naprawdę trafiło mi się ich więcej, ale o tym nie umiem jeszcze mówić wprost, że było dobrze).  24 lipca, piątkowy wieczór, zdjęcie poglądowe zamieszczam poniżej, bo chcę, żebyście wiedzieli, że nie wydarzyło się zupełnie nic. W tamten piątek było gorąco i jasno - zrobiłam zdjęcie o 22:33, siedząc sama na balkonie, paląc jed
Czytaj więcej