Matka Licheńska

Ponieważ ostatnio nakręciłam film o lękach

Ponieważ lęki fascynują mnie bardziej, niż to konieczne

Ponieważ od czasu do czasu, czasami albo często sama jestem lękiem

Pomyślałam sobie, że może przyjemnie byłoby pomówić na ten temat trochę więcej, a jeśli nie przyjemnie, to może chociaż przytomnie

Bać się potrafi każdy

Przestać się bać potrafi tylko co piąta osoba, a ja nie zawsze należę do grona piątnicowych szczęśliwców

No dużo tych bojących się, bardzo dużo, przeraźliwie dużo

Nie umiem chyba pisać o pewnych rzeczach wprost, bo taka jest moja natura, bo jestem jedną wielką owijającą się bawełną, więc i tu muszę posłużyć się jakąś historią z życia, bo boję się, że jak powiem wprost, to całość nie zabrzmi tak, jakbym chciała.

Na początku mogę zaryzykować stwierdzenie, że żyjemy w świecie lęków równoległych i prostopadłych, lęków wklęsłych i wypukłych, lęków kątów w trójkątach, takich, które po zsumowaniu mają więcej niż sto osiemdziesiąt stopni, bo strach sprawia, że niemożliwe staje się możliwe i na odwrót.

Byłam sobie ostatnio nad morzem.

Bardzo ładnie, ślicznie nawet, las schodzący do morza, drzewa powyginane od morskiego wiatru, morze spokojne i wzburzone zarazem, czyste promenady, zero wieśniackich reklam i ton gofrów ze spływającą bitą śmietaną. Przez chwilę zdawało mi się, że może to nie Polska, może morze, które odwiedzam, przeniosło mnie do innego kraju, bo przecież to morze nie jest moim morzem z dzieciństwa. Ku memu zdumieniu, morze było tym samym morzem. Jakie to dziwne.

Pogoda była piękna, trzydzieści dwa stopnie, plaża czysta, zero parawaningu, to też dziwne, ludzie mili, co się dzieje, dlaczego są mili, przecież zazwyczaj plaże pełne są polskich Januszy i Grażyn, spieczonych karków, brzuchów wylewających się znad za ciasnych kąpielówek, zapachu sfermentowanego piwa, niedopałków zagrzebanych w piasku. A tu nic. Ani jednego papierosa. Na początku byłam trochę rozczarowana, bo tak bardzo chciałam ponarzekać na polskie cebulactwo, a tu, niestety, tym razem mi się nie udało. Zamiast tego leżałam na plaży, cała w piasku, który przylepiał się do skóry bez użycia kremu do opalania, leżałam długo, co jakiś czas zanurzając nogi w chłodnej wodzie. Być może powinnam powiedzieć, że było „spektakularnie“ albo „zjawiskowo“, ale z reguły jestem oszczędna w prawieniu pochwał czemuś, co nigdy nie jest pewne. Użyję więc słowa „w porządku“.

Było w porządku.

Ostatniego dnia wybrałam się na długi spacer po zabetonowanej części plaży, zwanej uprzejmie deptakiem. Było mi smutno, głównie dlatego, że musiałam wracać, ale częścią mnie rządził całkowicie nieodgadniony rodzaj smutku, którego nie umiałam nazwać za żadne skarby świata.

Matko Boska Licheńska, jak mi było smutno.

Jakieś pół godziny później dotarło do mnie, że ów licheński smutek okazał się zwykłym strachem, chamskim i podstępnym, takim, który zaciska ciasną obręcz na klatce piersiowej.

Żyjąc w świecie, w którym tylko co piąta osoba potrafi przestać się bać, nietrudno natrafić na wystraszonych nieszczęśników, w których gronie pojawiam się z ogromną częstotliwością.

Bo tak to trochę jest, że ludzie usilnie rozmyślający nad swoim strachem, zauważają go więcej, niż powinni, potrafią zwęszyć jego zapach, tak intensywny jak zapach ozonu przed burzą, tylko znacznie mniej przyjemny. Na betonowym deptaku mój strachowy radar osiągnął najwyższą wartość, może dlatego, że sama promieniowałam bojaźnią, a może dlatego, że tamtego dnia plaża zgromadziła wielu przestraszonych ludzi.

Słyszałam różne myśli, artykułowane z tak wielką nieśmiałością, mamrotane przez zaciśnięte usta, szeptane przez wykrzywione wargi, prawie nie do wychwycenia. A jednak moje uszy okazały się niezmiernie wyczulone, choć wcale tego nie chciałam.

A może chciałam.

Boję się, że nie daj Boże (!) nawiążę kontakt wzrokowy z przypadkową osobą

Boję się, że zgubię telefon

Boję się, że wmówię sobie, że jestem samotna

Boję się, że odłączą mi internet

Boję się, że cała moja przyszłość pójdzie w pizdu i nie wróci

Boję się, że zjem za dużo czereśni i będzie bolał mnie brzuch

Boję się, że nie dam rady

Boję się, że zgubię klucz do mieszkania

Boję się, że mój chłopak mnie zostawi

Boję się, że zapomnę zapłacić rachunek za prąd

Boję się, że złamię sobie nogę

Boję się, że na biwaku nie będzie dobrej pogody

Boję się, że w urzędzie przekręcą moje nazwisko

Boję się, że w pracy zepsuję ekspres do kawy

Boję się, że spóźni mi się autobus

Boję się, że już całkiem niedługo będę nieszczęśliwa

Boję się, że nie pogodzę się z tym, co będzie

Boję się, że nic nie będzie

Boję się, że będę nikim

Ze strachu rosną nam garby i kurczą się nogi

Zupełnie, jakbyśmy dźwigali nie strach, a stutonowy głaz

Zresztą przecież to chyba to samo

Muzyczka