Noce/Nights
[English below]
Nocą mogę wszystko.
Jest wieczór kwietniowy, wypluwam z siebie słowa bo tak mi jakoś płodnie. Za szybą jest
pandemia i wierzyć się nie chce, że właściwie jest. Nie po to dwa lata temu pisałam o apokalipsie, żeby teraz prawdziwie ją przeżywać. Wszystkie apokalipsy, których dotychczas doświadczyłam, trwały w mojej głowie, a teraz trwają poza nią w postaci maseczki z filtrem ffp2, kupionej za trzydzieści koron od Włocha imieniem Roberto. O apokalipsie tworzy się memy i mówi w wieczornych dziennikach, w czasach apokalipsy zamyka się granice i przeprowadza wybory. Apokalipsa w nowej dekadzie jest niesiona pocztą.
Dwudziestego siódmego marca, w urodziny Marceli, przesiadamy się na stacji Nørreport, która w nocy jest prawie tak obsikana jak te polskie. Kopenhaga kąpie się w słońcu, które wżera się w każdą szczelinę szczelnych kamienic, wygładza bruk wydeptany podczas pijackich tańców, i pokazuje mi palcem, że tutaj jest pusto i pusto jest tam. Muszę zmrużyć oczy, tak mnie to razi. Że życie nie zawsze przebiega tak, jak bym tego sobie życzyła.
Ale ja nocą mogę wszystko, bo w nocy widać mnie mniej.
Dziwna sprawa z tą widzialnością - to wieczorami zazwyczaj zakładam na siebie mnóstwo cekin i ciężkich kolczyków. Wieczorami powieki ciążą mi od ilości naniesionego na nie brokatu, tylko po to, żeby dwie godziny później osypać się hojnie na policzki i rozetrzeć ciemnymi smugami. Wieczorami jest prosto, bo mogę śmiać się różowiej i bardziej desperacko.
Zdarzają się noce bez smutnych dygresji, tak jak dziś, kiedy jadę autem i głośno śpiewam, i prowadzę białego Fiata 500 po nierównych drogach. I oto w nocy ogarnia mnie dziwne, pandemiczne uczucie, które nazwać mi trudno, ale stanowi chyba mieszankę tęsknoty za dniem i lgnięcia do siebie samej. Bo rwę się do nocy, których nigdy jeszcze nie przeżyłam i może nie przeżyję już po skończeniu się kwietniowych nocy. Bo może w maju już nie powiem, że kocham, tak, żeby kochać naprawdę, a w czerwcu nie powiem już nic, bo zabraknie mi słów. Bo może jesienią znów zdejmie mnie strach tak ogromny, że zabraknie mi tchu, tak samo jak brakuje mi tchu teraz, kiedy mogę być szczęśliwa w czasach pandemii i ogromnie się szczęścia bać.
I muszę zmrużyć oczy, tak mnie to razi.
Że każdej nocy wydaje mi się, że nie mam czasu.
At night I can do everything.
It’s an April evening, I’m letting out the words, as again I feel fruitful. There is a pandemic outside the window, and it’s hard to believe that such things are just the way they are. I didn’t write about the apocalypse two years ago just to be experiencing it every day when I wake up. All the apocalypses I have experienced were always happening in my head, now they are happening outside of it, dressed as an ffp2 face mask bought from an Italian guy named Roberto for thirty Danish Krones. You speak about the apocalypse, but you do it with a meme code on a national TV. You hold the elections in the apocalypse, but you do it in an anti-democratic way, by replacing the chairman of the Polish Post Office with one of your friends. The apocalypse in the new decade is brought to you by letter.
27th March, Marcela’s birthday, we change trains at the Nørreport station, the one that at night is almost as richly soaked in urine as the polish bus stops. Copenhagen is bathing in the sun; the sun that reaches all the cracks of the crackless buildings, the sun that polishes the pavements damaged by the years of all the drunken dances, the sun that shows me how deserted everything has become. I have to squint my eyes, it glares me so much. That my life doesn’t always go the way I wish it did.
But at night I can do everything; at night you can’t see me clearly.
Strange thing about visibility - it is the evenings when I usually put on my heaviest set of earrings and the most colorful clothes. It is the evenings when my eyes become heavy from all the glitter I had put on my eyelids, just to let the glitter smudge on my cheeks two hours later. It is the evenings when it gets easier as I can laugh, and be more pink, more desperate.
There are some nights, however, which don’t consist of such sad ruminations. Like the one today, when I am singing and driving the white Fiat 500 on bumpy roads. And here at night I am overwhelmed by a very strange, pandemic feeling which is hard to describe and even harder to bear. It is me, once again, missing the day and missing myself. Because I long for the nights I haven’t experienced and maybe I never will when April evenings come to an end. Because maybe in May I won’t say that I love and actually mean it, and maybe in June I won’t say anything as I’ll run out of words. Because maybe next fall I’ll be scared again, I’ll be out of breath, just as I can’t breathe now, now, when I can be happy in times of the pandemic, and be afraid of the happiness itself.
I have to squint my eyes, it glares me so much.
That every night I think I don’t have time.
Nocą mogę wszystko.
Jest wieczór kwietniowy, wypluwam z siebie słowa bo tak mi jakoś płodnie. Za szybą jest
pandemia i wierzyć się nie chce, że właściwie jest. Nie po to dwa lata temu pisałam o apokalipsie, żeby teraz prawdziwie ją przeżywać. Wszystkie apokalipsy, których dotychczas doświadczyłam, trwały w mojej głowie, a teraz trwają poza nią w postaci maseczki z filtrem ffp2, kupionej za trzydzieści koron od Włocha imieniem Roberto. O apokalipsie tworzy się memy i mówi w wieczornych dziennikach, w czasach apokalipsy zamyka się granice i przeprowadza wybory. Apokalipsa w nowej dekadzie jest niesiona pocztą.
Dwudziestego siódmego marca, w urodziny Marceli, przesiadamy się na stacji Nørreport, która w nocy jest prawie tak obsikana jak te polskie. Kopenhaga kąpie się w słońcu, które wżera się w każdą szczelinę szczelnych kamienic, wygładza bruk wydeptany podczas pijackich tańców, i pokazuje mi palcem, że tutaj jest pusto i pusto jest tam. Muszę zmrużyć oczy, tak mnie to razi. Że życie nie zawsze przebiega tak, jak bym tego sobie życzyła.
Ale ja nocą mogę wszystko, bo w nocy widać mnie mniej.
Dziwna sprawa z tą widzialnością - to wieczorami zazwyczaj zakładam na siebie mnóstwo cekin i ciężkich kolczyków. Wieczorami powieki ciążą mi od ilości naniesionego na nie brokatu, tylko po to, żeby dwie godziny później osypać się hojnie na policzki i rozetrzeć ciemnymi smugami. Wieczorami jest prosto, bo mogę śmiać się różowiej i bardziej desperacko.
Zdarzają się noce bez smutnych dygresji, tak jak dziś, kiedy jadę autem i głośno śpiewam, i prowadzę białego Fiata 500 po nierównych drogach. I oto w nocy ogarnia mnie dziwne, pandemiczne uczucie, które nazwać mi trudno, ale stanowi chyba mieszankę tęsknoty za dniem i lgnięcia do siebie samej. Bo rwę się do nocy, których nigdy jeszcze nie przeżyłam i może nie przeżyję już po skończeniu się kwietniowych nocy. Bo może w maju już nie powiem, że kocham, tak, żeby kochać naprawdę, a w czerwcu nie powiem już nic, bo zabraknie mi słów. Bo może jesienią znów zdejmie mnie strach tak ogromny, że zabraknie mi tchu, tak samo jak brakuje mi tchu teraz, kiedy mogę być szczęśliwa w czasach pandemii i ogromnie się szczęścia bać.
I muszę zmrużyć oczy, tak mnie to razi.
Że każdej nocy wydaje mi się, że nie mam czasu.
At night I can do everything.
It’s an April evening, I’m letting out the words, as again I feel fruitful. There is a pandemic outside the window, and it’s hard to believe that such things are just the way they are. I didn’t write about the apocalypse two years ago just to be experiencing it every day when I wake up. All the apocalypses I have experienced were always happening in my head, now they are happening outside of it, dressed as an ffp2 face mask bought from an Italian guy named Roberto for thirty Danish Krones. You speak about the apocalypse, but you do it with a meme code on a national TV. You hold the elections in the apocalypse, but you do it in an anti-democratic way, by replacing the chairman of the Polish Post Office with one of your friends. The apocalypse in the new decade is brought to you by letter.
27th March, Marcela’s birthday, we change trains at the Nørreport station, the one that at night is almost as richly soaked in urine as the polish bus stops. Copenhagen is bathing in the sun; the sun that reaches all the cracks of the crackless buildings, the sun that polishes the pavements damaged by the years of all the drunken dances, the sun that shows me how deserted everything has become. I have to squint my eyes, it glares me so much. That my life doesn’t always go the way I wish it did.
But at night I can do everything; at night you can’t see me clearly.
Strange thing about visibility - it is the evenings when I usually put on my heaviest set of earrings and the most colorful clothes. It is the evenings when my eyes become heavy from all the glitter I had put on my eyelids, just to let the glitter smudge on my cheeks two hours later. It is the evenings when it gets easier as I can laugh, and be more pink, more desperate.
There are some nights, however, which don’t consist of such sad ruminations. Like the one today, when I am singing and driving the white Fiat 500 on bumpy roads. And here at night I am overwhelmed by a very strange, pandemic feeling which is hard to describe and even harder to bear. It is me, once again, missing the day and missing myself. Because I long for the nights I haven’t experienced and maybe I never will when April evenings come to an end. Because maybe in May I won’t say that I love and actually mean it, and maybe in June I won’t say anything as I’ll run out of words. Because maybe next fall I’ll be scared again, I’ll be out of breath, just as I can’t breathe now, now, when I can be happy in times of the pandemic, and be afraid of the happiness itself.
I have to squint my eyes, it glares me so much.
That every night I think I don’t have time.
Komentarze
Prześlij komentarz