O czym myślę, kiedy myślę o pociągach/What I think about when I think about trains

Co we mnie widzisz, kiedy mnie widzisz?

Høje Taastrup 09:21

Wsiada na stacji zaraz po mojej. Ostatnio powiedziała mi, że najbardziej lubi pojedyncze siedzenia na pierwszym piętrze pociągu - dzisiaj siada z tej strony, z której świeci słońce. I pospiesznie mruga oczami, tymi, co są czasem zielone, a czasem brązowe. Nie widzę, jakiego koloru są dziś, to przez okulary przeciwsłoneczne zasłaniające jej pół twarzy. W drodze na stację powietrze pachniało jak gęste wodorosty, ale może to przez mewy, które obudziły ją nad ranem. O tym też mówiła często. Jej lewa łydka upstrzona jest płytkimi zadrapaniami, bo często się drapie, kiedy się martwi. Na przedramionach zauważam kwitnące czerwone plamy od słońca - nie lubi używać kremu z filtrem. W okolicach łokci wyskakują jej piegi. Wolałaby na twarzy, wolałaby inaczej. Często powtarza, że chciałaby mieć piegowatą twarz. Zabolą ją opalone dłonie, kiedy wieczorem wsadzi je pod gorącą wodę. Kremem z filtrem posmarowała tylko nos, z którego jutro złuszczy jej się skóra, ale tego nie wie. Nie wie też, że w czwartek zaśnie w pociągu, nie wie, że zdąży się obudzić. Teraz odwraca głowę i obgryza skórkę przy lewym kciuku, o którym zawsze słyszy, że dziwny. I zaciska oczy, a potem je otwiera, a tusz odbija się pod jej lewym okiem. Tego też nie wie, zobaczy to w lustrze w łazience, pięć godzin później, i trochę się zawstydzi. 

Valby 09:32

Pełza jej coś po brzuchu, ale udaje, że nie wie co. Myślę, że wie dokładnie, ale często sama nie chce się do tego przyznać - przyznanie się do pewnych rzeczy będzie boleć bardziej, niż opalone dłonie pod gorącą wodą. Widzę jej myśli kłębiące się nad głową, pajęcze nitki posklejane w supły. Widzę też, jak marszczy czoło i przeciąga się w fotelu, a potem rozgląda się wokół, pierwszy raz, odkąd wsiadła do pociągu. Ściąga okulary przeciwsłoneczne i poprawia świeżo podciętą grzywkę. Nitki nad jej głową trochę gęstnieją, kiedy zbliżamy się do następnej stacji. Czuję coś zupełnie innego, niż to co znam. To sobie myślała siedemnastego kwietnia i o tym myśli teraz. Oczy jej łzawią od błękitu nieba albo od słońca - wiem, że metafora z błękitem spodobałaby jej się bardziej. Sama stale powtarza, że jest melodramatyczna, że samą ją to bawi. Nie wiem, czy bawi ją to naprawdę.

København H 09:38

Ostatnio odświeżała sobie wszystkie notatki głosowe zgromadzone na przestrzeni kilku poprzednich lat. Spodobała jej się jedna, z jedenastego maja 2018 w nocy, kiedy powiedziała do siebie dziwnie miękkim głosem, że dla mnie to strasznie dziwne, że wszystkim nam tak bardzo zależy, żeby się ukryć. Po dwóch latach wciąż wydaje jej się to dziwne. Bo nie rozumie, dlaczego zamiast być przy sobie skóra przy skórze, ludzie wolą wybierać samotność i owijać się w warstwy. Dobrze zna strach przed drugim człowiekiem, znamy go obie, całe to przerażenie przed możliwym w życiu brakiem wzajemności. Być może znają je wszyscy ludzie w pociągu, tak samo jak późniejszy żal niewykorzystanych szans, żal o smaku lukrecji.  

Ona dalej chce być skóra przy skórze. I nie wie, co z tym zrobić. Drapie się po piegowatym łokciu i poprawia rękaw za dużej marynarki. Boi się i tęskni, i powie to na głos jeszcze wiele razy. 

Nørreport 09:48

Nitki nad jej głową są tu gęstsze niż na każdej innej stacji. O tym też mi kiedyś powiedziała, a ja nigdy nie zapytałam, skąd ten sentyment. Pewnie przez tą gęstość wstaje z miejsca wcześniej, niż powinna, ale jest już za późno, żeby usiąść z powrotem. Poprawia szelki plecaka, odgarnia włosy za prawe ucho, a potem idzie w kierunku schodów. Kiedy pociąg wjeżdża do tunelu, w końcu udaje mi się dostrzec kolor jej oczu - ciepły, żywiczny brąz.

- Tylko się nie zgub. - mówię do niej na odchodne.

Spogląda na mnie ze zmarszczonym czołem i parska wymuszenie, nerwowo, jakby wcale jej to nie rozbawiło. Być może stwierdziła, że parsknąć powinna, dalej nie wiem, skąd w niej tyle powinności. Nie jest pewna, że mówię do niej - rozgląda się wokół, ale prócz nas w przedziale nie ma nikogo. Więc odpowiada mi, stając na pierwszym stopniu schodów, z których za chwilę zbiegnie i zniknie, na których znowu pojawi się jutro.

- Nie zgubię.

Najważniejsze historie dzieją się w nas samych. 

What do you see in me when you see me?

Høje Taastrup 09:21

She gets on the train one station after mine. Recently she told me that she likes single seats on the first floor - today, she sits on the sunny side. And she blinks, very fast, with her eyes that sometimes are green and sometimes are brown. I can’t see what color they are today because of the sunglasses that cover half of her face. When she was walking to the station the air smelled like seaweed, it must have been because of the seagulls that woke her up in the early morning. She used to talk about this a lot, too. Her left calf is speckled with light scratches, she scratches her legs when she’s worried. On her arms I can see red stains blooming from the sun - she doesn’t like using sunscreen. The skin around her elbows is getting freckled. She wishes her face was freckled, she wishes it was different. She keeps saying how great it would be to have freckled cheeks. Her sunburnt hands will hurt when she puts them under hot water in the evening. She put sunscreen only on her nose, the skin will peel off tomorrow, but she doesn’t know it yet. She also doesn’t know she will fall asleep on the train on Thursday, she doesn’t know she’ll wake up in time. Now she turns her head and starts biting her thumb’s agnail, the thumb that is always described by others as weird. Then she squints her eyes and opens them, and her mascara leaves a small stain under her left eye. She doesn’t know about that, too, she will see that in the bathroom mirror five hours later, and she will get embarrassed. 

Valby 09:32

There is something crawling in her stomach, but she pretends she doesn’t know what that is. I think she knows exactly, but very often she refuses to admit it to herself - admitting to some things will hurt more than the sunburnt hands under hot water. I can see the thoughts swirling above her head, the spider’s web-like threads tangled in heavy knots. I can also see how she knits her eyebrows and stretches in her seat, then looks around for the first time since she got on the train. She takes her sunglasses off and touches her freshly cut bangs. The threads above her head thicken a bit when we reach the next station. I feel something completely else from the things I know. She thought that on April 17th, and she thinks about it now. Her eyes water a bit because of the sky’s bright blue or because of the sun - I know that the blue metaphor would suit her better. She keeps saying how melodramatic she is, that it gives her a good laugh. I’m not so sure about the laugh part.

København H 09:38

Lately, she has gone through all voice notes she has collected in the last couple of years. She liked the one on May 11th, 2018, when at night she told herself in a strangely soft voice that it’s so weird for me how much all of us try to hide. After two years she still finds it strange. Because she doesn’t understand why, instead of being with each other skin to skin, people choose to be alone and cover-up in layers. She knows very well what it is like to be afraid of another person, I know that too - we are both scared of not getting what we give. Perhaps this fear is known to everyone on the morning train, as well as the later regret of the lost chances. Regret tastes like licorice. 

She still wants to be skin to skin. And she doesn’t know what to do about it. She scratches her freckled elbow and pulls down the sleeve of her oversize jacket. She is scared and she misses, and she will say this out loud many times more. 

Nørreport 09:48

The threads above her head are thicker than anywhere else. She told me about this, too, and I never asked why she was so sentimental. Perhaps it is the thickness of the thoughts that makes her get up earlier than she should; it’s too late to sit down back again. She takes her bag, pulls her hair back, and then she starts walking towards the stairs. When the train reaches the tunnel, I can finally see the color of her eyes - warm, resinous brown. 

- Don't get lost. - I say to her as she passes me.

She looks at me, her forehead frown, and she snorts nervously as if she wasn’t amused at all. Perhaps she thought she should have snorted more loudly, I still don’t know why she thinks she should. She’s not sure if I am talking to her - she looks around, but the compartment is empty. So she answers, standing on the first step of the stairs, the stairs she will soon go down by and disappear, the stairs she will appear on again tomorrow. 

- I won't.

The most important stories always happen inside us.